Libertatia: Το Λονδίνο και ο Πόλεμος των Δύο Κόσμων

Καθώς δεν έχει κοπάσει ακόμη ο εκκωφαντικός ήχος των αδιάκριτων, «τυφλών» δολοφονικών χτυπημάτων στο κέντρο του Λονδίνου. Μακάβρια και απάνθρωπη απόδοση συλλογικής ευθύνης από τους ισλαμιστές τρομοκράτες. Όχι όμως για την εξωτερική πολιτική του Tony Blair απέναντι στο Ιράκ, αλλά απέναντι στο ίδιο το Λονδίνο και σε ότι αυτό συμβολίζει.

Άλλωστε είναι σχεδόν βέβαιο ότι συγκαταλέγονται και μουσουλμάνοι ανάμεσα στα έως τώρα επισήμως 38 θύματα και τους 700 τραυματίες του «Londonistan», όπως αποκαλείται, λόγω της πολυάριθμης μουσουλμανικής κοινότητας της, η βρετανική.

Ίσως δεν υπάρχει μεγαλύτερη αντίθεση, σε συμβολικό επίπεδο, ανάμεσα στα πολύχρωμα και πολυφυλετικά πλήθη της πλατείας Trafalgar που πανηγύριζαν λίγες μέρες πριν την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012 από την λονδρέζικη πόλη, και της βίαιης προσπάθειας επιβολής ενός μονοσήμαντου και κατάμαυρου ολοκληρωτισμού.

Ο γνωστός δημοσιογράφος Christopher Hitchens συνεισφέρει στην ιστοσελίδα Slate (www.slate.com) δύο κείμενα, ένα για το Λονδίνο («The Anticipated Attack- Don't blame Iraq for the bombings») και ένα παλαιότερο για τη Μαδρίτη («To Die in Madrid- The nutty logic that says Spain provoked Islamist terrorism»), που καταρρίπτουν τον μύθο των τρομοκρατικών επιθέσεων ως αντίποινα της εμπλοκής αυτών των κρατών στο Ιράκ, κατά τρόπο που δεν μπορούμε να προσθέσουμε το ελάχιστο.

Στο στόχαστρό των τρομοκρατών βρίσκεται ο πολιτικός φιλελευθερισμός, τα ατομικά δικαιώματα, οι ανοικτές κοινωνίες. Ακριβώς όπως εχθρεύονται τα κοσμικά κράτη και τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις στον αραβικό κόσμο.

Η δολοφονία του ολλανδού σκηνοθέτη Theo van Gogh (και μακρινό απόγονο του ζωγράφου Vincent) τον περασμένο Νοέμβριο στο Άμστερνταμ από νεαρό ολλανδό μουσουλμάνο δεύτερης γενιάς, μαροκινής καταγωγής, που ζούσε με το επίδομα ανεργίας (όταν δεν προσπαθούσε να απαγορεύσει την κατανάλωση μπίρας στις κοινοτικές εκδηλώσεις που οργάνωνε ως υπεύθυνος, με δημοτικά χρήματα) απεικονίζει την ανήσυχη σχέση του πολιτικού φιλελευθερισμού με τον πλουραλισμό και την ανεκτικότητα που στις σημερινές δυτικές πολυπολιτισμικές κοινωνίες. Και θέτει μία σειρά ζητημάτων για τους τρόπους αντιμετώπισης των δυνητικών απειλών κατά των ανοικτών κοινωνιών, στο βαθμό που ανέχονται, αν δεν ενθαρρύνουν, την αμφισβήτησή τους («Τα όρια της ελευθερίας και το ?δικαίωμα να προσβάλεις?», http://www.e-rooster.gr/articles/skalkos1.htm).

Ως γνωστό, η Ολλανδία διαθέτει την πιο προωθημένη μεταναστευτική πολιτική, πολιτικές κοινωνικής ενσωμάτωσης, και μάλλον την πλέον ανεκτική ευρωπαϊκή κοινωνία. Ακριβώς γι’ αυτό προκαλεί το μίσος των δογματικών και των φονταμενταλιστών κάθε είδους.

Στον πυρήνα αυτής της ανοικτής εχθρότητας βρίσκεται η προβληματική πολιτιστική και κοινωνική ενσωμάτωση (assimilation) των μεταναστών στις δυτικές κοινωνίες που απειλεί την κοινωνική συνοχή τους. Απομονωμένοι σε κλειστές και αποξενωμένες κοινότητες, περιθωριοποιημένες και με ελάχιστη κοινωνική κινητικότητα, οι νέοι απορρίπτουν και εχθρεύονται το σύνολο της κοινωνίας στην οποία αντανακλάται αυτό που νιώθουν πως είναι- μία κοινωνική, πολιτιστική μειονότητα.

Όπως επισημαίνει ο Robert Leiken, στο τελευταίο τεύχος της επιθεώρησης Foreign Affairs («Europe’s Angry Muslims», Ιούλιος/ Αύγουστος 2005), σε έρευνα που πραγματοποίησε το Nixon Center σε 373 μουτζαχεντίν, παρουσιάστηκαν τα διπλάσια ποσοστά ανάμεσα στους μουσουλμάνους ευρωπαϊκής καταγωγής σε σχέση με αυτούς που είχαν αραβική καταγωγή.

Στη νέα κινηματογραφική ταινία του Spielberg War of the Worlds, τα πανικόβλητα πλήθη προσπαθούν να ξεφύγουν από την επίθεση των εξωγήινων όντων του κλασσικού μυθιστορήματος του H.G. Wells. Η αλλοφροσύνη και η μη ετοιμότητά τους οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι δεν γνωρίζουν ποιος και γιατί τους επιτίθενται.

Σήμερα, πρόκειται πραγματικά για πόλεμο δύο κόσμων, σε αντίθεση όμως με την ταινία, τα αντίπαλα μέρη είναι γνωστά, για όποιον τουλάχιστον δεν εθελοτυφλεί. Από την μία πλευρά, ένας κόσμος με τα προβλήματα, τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις του, που επιλύει με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία, πάντοτε όμως με σεβασμό στη διαφορετικότητα και τα ατομικά δικαιώματα. Που δεν αυτό-προσδιορίζεται αλλά ετερο-προσδιορίζεται, και αποκτά περιεχόμενο από το νόημα που προσδίδουν στη δράση τους τα μέλη της κοινωνίας του.

Και από την άλλη πλευρά, ένας κόσμος που ονειρεύεται να καταργήσει τις υπάρχουσες διαφορές, να υποτάξει το άτομο στη θέληση κάποιας αφηρημένης συλλογικότητας, επιχειρώντας να ζωγραφίσει τον πλανήτη με το χρώμα της αρεσκείας του.

Στα καθ’ ημάς, είναι πλέον καιρός οι εγχώριοι θιασώτες να αφήσουν κατά μέρος τα απωθημένα ενός μίζερου αριστερισμού του παρελθόντος και του ανιστόρητου και ανέξοδου «ελληναράδικου» αντι-ιμπεριαλισμού, και να προσφέρουν στους βρετανούς και στους αμερικανούς (στους δεύτερους μάλλον χρωστούμε κάτι ακόμη) την συμπαράσταση τους μέσα από την ολόθερμη ηθική και ιδεολογική καταδίκη των τρομοκρατών.

Ας μην δώσουν την ευκαιρία στον φίλο Μανόλη Βασιλάκη να τους εκθέσει και πάλι ανεπανόρθωτα γράφοντας ακόμη ένα Καλά να Πάθουν!, απόλαυση βέβαια για τους αναγνώστες, όνειδος όμως για τους πρωταγωνιστές του.

Και μία, μάλλον απαραίτητη, παρένθεση για εκείνους τους αφελείς που θεωρούν ότι η παλαιά ανδρεοπαπανδρεϊκή φιλοαραβική πολιτική και η απουσία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής από τα διεθνή δρώμενα, μας εξασφαλίζει την ασφαλή ουδετερότητα: συμπληρώνονται δέκα χρόνια από την ανελέητη σφαγή στη βοσνιακή πόλη της Σρεμπρένιτσα, το μεγαλύτερο μεταπολεμικό έγκλημα της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας, που οδήγησε στην εξόντωση επτά χιλιάδων ανθρώπων. Πέρα από το ζήτημα της ενεργούς ή μη συμμετοχής ελλήνων πολιτών σε αυτό το ξεκλήρισμα (είναι ζήτημα ηθικής αλλά και έννομης τάξης οι ευθύνες κάποτε να αποδοθούν), ας αναλογιστούμε την αμέριστη υποστήριξη που πρόσφερε το σύνολο σχεδόν του πολιτικού κόσμου και της ελληνικής κοινωνίας στους «αδελφούς Σέρβους». Δεν νομίζω οι ισλαμιστές τρομοκράτες να συμπαθούν ιδιαίτερα τους Ταλιμπάν της Ορθοδοξίας.

Εν κατακλείδι, τα σχέδια των ισλαμοφασιστών που ονειρεύονται να αντικαταστήσουν τα νομικά συστήματα των δυτικών κρατών με τη sharia, να απαγορεύσουν το αλκοόλ και να ντύσουν τις γυναίκες με μπούρκα- πάνω από όλα όμως να υπαγορεύσουν τον τρόπο ή καλύτερα τους ποικίλους τρόπους ζωής μας- δεν πρόκειται να ευοδωθούν.

Η λονδρέζικη εφημερίδα London News Review (www.lnreview.co.uk) την επομένη του τρομοκρατικού χτυπήματος έθεσε το ζήτημα με τρόπο μοναδικό στην απλότητα και περιεκτικότητα του: «you can pack up your bombs, put them in your arseholes and get the fuck out of our city».