οι φιλελεύθεροι και η ακινησία του πολιτικού συστήματος

Είναι αυταπόδεικτο πως, ο εγχώριος φιλελευθερισμός την τελευταία δεκαπενταετία βρίσκεται μπροστά σε αδιέξοδο. Σήμερα, μοιάζει πραγματικά να συνθλίβεται ανάμεσα στον α-πολιτικό συντηρητισμό του μεσαίου χώρου της Νέας Δημοκρατίας και στο πολιτικά αμήχανο και υπό ιδεολογική σύγχυση ΠΑΣΟΚ. Οι φιλελεύθεροι βρίσκονται μπροστά στο άχαρο δίλημμα της επιλογής ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ που εγκατέλειψε το ανδρεο-παπανδρεϊκό παρελθόν του χωρίς να το αντικαταστήσει πετυχημένα με κάτι άλλο και στη Νέα Δημοκρατία που πρόσφατα το ανακάλυψε. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, οι φιλελεύθερες ιδέες αναπόφευκτα υπο-αντιπροσωπεύονται.

Ωστόσο, κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντα, ποτέ ίσως κατά το παρελθόν η ελληνική πολιτική ζωή δεν είχε περισσότερο ανάγκη από την παρουσία των φιλελεύθερων ιδεών. Την ίδια στιγμή που είναι καταθλιπτική η ιδεολογική ομοιομορφία και εκκωφαντική η απουσία νέων ιδεών και προτάσεων που θα θέσουν σε κίνηση το τελματωμένο και απονευρωμένο πολιτικό σύστημα καθώς και ένα απαθές εκλογικό σώμα. Την ίδια στιγμή που η επικρατούσα άποψη περί του «τέλους των ιδεολογιών» βρίσκει κατά παράδοξο-πλην όμως ευεξήγητο- τρόπο συμμάχους στο ίδιο στρατόπεδο την ευρισκόμενη σε ιδεολογικό αδιέξοδο Αριστερά καθώς και την παραδοσιακά διανοητικά αδρανή Δεξιά.

Και είναι βέβαια προφανές πως, το μονότονο mantra των δύο μεγάλων πολιτικών κομμάτων περί συναίνεσης, σύγκλισης στο «κέντρο» και μετριοπάθειας, δεν μπορεί να αποκρύψει τη γύμνια προτάσεων και την απουσία ολοκληρωμένου πολιτικού λόγου, δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τα πιεστικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, παρά μόνο να νομιμοποιήσει την ακινησία του πολιτικού συστήματος, ενισχύοντας τη κοινωνική ανασφάλεια και τη πολιτική αναξιοπιστία.

Μίας οικονομίας παραδομένης στον κρατισμό και τις προσοδοθηρικές ομάδες, τα διαρθρωτικά προβλήματα της οποίας δεν αντιμετωπίζονται με ασκήσεις «δημιουργικής λογιστικής» και «κοινωνικό διάλογο» που διαρκεί συνήθως μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Μιας κοινωνίας ξενοφοβικής και με ολοφάνερη, πλην όμως αδικαιολόγητη, έλλειψη εθνικής αυτοπεποίθησης, που έχει ανάγει τον αντιαμερικανισμό σε ενοποιητικό μύθο, μίας κοινωνίας που ισορροπεί ανάμεσα σε έναν τυχοδιωκτικό ατομισμό και έναν οπισθοδρομικό κοινοτισμό και στερούμενης της αναγκαίας ατομικής υπευθυνότητας και οποιουδήποτε συλλογικού οράματος. Που συνδιαλέγεται με κραυγές και συνθήματα και συναγελάζεται στα τηλεοπτικά παράθυρα του επιθετικού λαϊκισμού και της μίζερης κενολογίας που υποκαθιστούν τα πολιτικά κόμματα στον ρόλο τους ως διαμεσολαβητές της πολιτικής συμμετοχής και αναπαράγουν μια στρεβλή εικόνα της νεοελληνικής πραγματικότητας.

Σε αυτές τις συνθήκες, οι φιλελεύθεροι πολίτες καλούνται να ανταποκριθούν στις προκλήσεις των καιρών, συμβάλλοντας στην άρθρωση ενός δυναμικού και ρηξικέλευθου πολιτικού λόγου, που εμπνέεται από τα σύγχρονα ρεύματα σκέψης και προσαρμόζεται στις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες της νεοελληνικής πραγματικότητας. Σύγχρονος πολιτικός λόγος που θα απαντά πειστικά στο ζητούμενο της οικονομικής και κοινωνικής ευημερίας της χώρας και θα ανατρέψει τη προκλητική ακινησία του πολιτικού μας συστήματος.